Little girl blue, the version of Janis Joplin. https://m.youtube.com/watch?v=yYHJ_A8qnXw

What happened?

I just wanted to say that I think it is probably difficult to have a disorder that is stigmatised so much. It makes it harder to acknowledge it and work on it. You do that anyway, which shows strength. I agree that disorders do not make someone a bad person. How you act and what is the effect on others is what is important for that. We all make mistakes. What is important is to acknowledge them and learn from them and to prioritise the needs of people we might have hurt so that they can heal. I think that defines whether someone is a good person, whether they have NPD or not.

Ik denk dat dat heel vaak gebeurt met het idee dat als je maar zegt dat je voor vrijheid bent of voor democratie dat een deel van mensen je wel geloofd. Veel van die dictatoriale landen hebben toch ook niet voor niets “democratisch” in hun naam (Democratische Volksrepubliek Korea, Duitse Democratische Republiek, etc).

Ja, dat is natuurlijk een goede vraag. Ik kan me echter niet voorstellen dat we echt compleet weerloos hiertegenover staan. Dat idee krijg je wel soms een beetje. Mijn ervaring is met mensen die in zo’n fuik zitten echt niet te overtuigen zijn van iets anders. Soms wel kort even, maar als je ze dan de volgende keer spreekt zitten ze er weer helemaal in. Misschien moet ik eens kijken naar het onderzoek op dat gebied. Misschien dat daar nog iets in staat.

Ik vind dit wel ingewikkeld. Om de EU simpelweg te beschuldigen van het niet serieus nemen van persvrijheid en vrijheid van meningsuiting is wel een heel eenzijdige manier om hiernaar te kijken. Volgens mij is het een stuk genuanceerder dan dat en is de afweging die je hier moet maken heel ingewikkeld.

Persvrijheid en vrije meningsuiting zijn natuurlijk rechten waar je alleen in hele uitzonderlijke omstandigheden inbreuk op zou moeten kunnen maken. In dit geval is de andere kant van het verhaal wel dat Rusland misinformatie gebruikt als een wapen om de verhoudingen binnen de EU te destabiliseren en wantrouwen naar de overheid en tussen groepen te versterken. We hebben in het verleden gezien dat dit soort strategieën goed kunnen werken omdat een deel van de bevolking daar heel gevoelig voor is. Zeker wanneer de misinformatie het vertrouwen in de overheid en Nederlandse pers ondermijnd, dan is het heel lastig om dit soort destabilisatie te voorkomen. Dit kan tot grote schade leiden aan de samenleving en een zwakkere positie van de EU naar o.a. Rusland.

De vraag is hoe we ons tegen dit wapen moeten verdedigen zonder de persvrijheid en vrijheid van meningsuiting te schenden. Ik zie eerlijk gezegd geen manier waarop dat helemaal mogelijk is. De Russen maar hun gang laten gaan, lijkt me echt een risico voor de democratische rechtstaat en verzwakt onze verdediging tegen Rusland. Ik denk dus dat er wel degelijk een balans gevonden moet worden waarbij je de persvrijheid en vrijheid van meningsuiting laat bestaan voor zover dat kan, maar inperkt op het moment dat het de Russen te veel mogelijkheid geeft om dit te misbruiken.

De egoïsten en empathielozen lijken het over te hebben genomen op dit moment. Echt verschrikkelijk dit. Ik schaam me diep voor Nederland wat dit soort dingen betreft.

Oh, door de opmerking hierboven over nagels door tweeën doen las ik dit heel anders. Geen leuk beeld in mijn hoofd.

Ik heb dat met Arnhem en Nijmegen. Heen idee waarom.

Ik deel het ook omdat ik het idee heb dat veel mensen die nooit in die situatie gezeten hebben denken dat er een soort vangnet is waar ze in terecht komen als het mis gaat in hun leven. Dat is niet zo. Als dingen mis gaan, dan is de kans groot dat je jezelf moet zien te redden en het maar uit moet zoeken. Maargoed, ik weet niet of mensen daar wat aan hebben en vrolijk is anders. ;-)

Dank je wel voor de empathische reactie en het advies verder! Ik weet niet of zorg in het buitenland goedkoper is, maar je weet maar nooit natuurlijk. Ik heb wel wat mensen die me misschien financieel kunnen steunen, maar het voelt heel naar om dat te vragen. Ik ben vrij jong uit huis gegaan ooit en vanaf dat moment heb ik financieel altijd voor mezelf kunnen zorgen. Het voelt toch een beetje als falen, ondanks dat ik niet weet wat ik anders had moeten doen om deze situatie te voorkomen.

Ik heb last van complexe posttraumatische stress. Ik heb daar psychosomatische behandeling voor nodig omdat mijn zenuwstelsel gewoon niet goed weet hoe te kalmeren. Ik kan wel blijven praten in therapie, maar zolang mijn zenuwstelsel constant denkt dat ik in een noodsituatie zit lukt dat niet. Ik heb eerder zo’n behandeling gehad en ik ging toen echt enorm vooruit. Die behandelaar is toen alleen gestopt met werken. Dat is nu ruim anderhalf jaar geleden en ik heb nog steeds geen nieuwe.

Ik heb in het verleden gewerkt als wetenschappelijk onderzoeker en als docenten. Als ik terug ga vind ik het niet prettig dat iedereen weet wat er met me aan de hand is. Het lijkt me wel heftig om weer voor de collegezaal te staan en dan niet te weten wie wat van me weet. De CPTSS komt onder andere ook doordat ik als kind mishandeld ben (en toen heeft de maatschappij mij ook niet beschermd) en het is voor mijn familie niet fijn als dat openbaar wordt. Dat is wel een belemmering voor crowdfunding. Aan de andere kant denk ik dat als ik het aan mijn zusjes vraag ze het misschien wel oke vinden. En misschien hebben mijn ouders het wel niet helemaal verdiend dat ik ze bescherm. Ik moet daar misschien nog eens over nadenken.

Nogmaals dank voor het advies! Ik ga sowieso een manier vinden. Ik heb me altijd overal uit geknokt. Ik vind het leven alleen wel ontzettend hard zo af en toe op deze manier.

Ik zit in een soortgelijke situatie. Het systeem is echt totaal niet eerlijk. Mijn aandoening is behandelbaar, maar de wachtlijsten voor de (vergoede) behandeling die ik nodig heb zitten zo vol dat ik na anderhalf jaar nog steeds niet op een wachtlijst sta. Al die tijd betaal ik behandelingen zelf waardoor ik niet echt genees, maar in elk geval niet slechter word. Dat is elke maand 600 euro.

Ik word nu ontslagen omdat ik twee jaar ziek ben. Ik ben voor 80-100% arbeidsongeschikt verklaard. Je hoort 70% van je verdienvermogen te krijgen als uitkering. Echter kijken ze niet gewoon naar je loon, maar ze pakken het jaar voordat je ziek werd om dat in te schatten. In mijn geval heb ik toen een tijdje even een tijdelijk contract gehad waarmee ik wat minder verdiende. Dat betekent dat mijn verdienvermogen veel lager wordt ingeschat dan mijn laatsteverdiende loon dat ik kreeg bij een vast contract.

Ik ga er nu dus €400,- op achteruit ten opzichte van 70% van mijn loon dat ik tot nu toe kreeg. Dit betekent dat ik mijn behandelingen niet meer kan betalen. Ik had ook eindelijk een behandeling gevonden die ook echt kon zorgen dat ik beter werd (maar niet vergoed). Dat was nog €400,- bovenop die €600,- geweest. Dat moet ik nu waarschijnlijk ook af gaan zeggen door deze daling in inkomsten.

Ik kom voor geen enkele toeslag of ondersteuning in aanmerking, want mijn inkomen is te hoog. Als ik mijn kosten aan zorg eraf haal zit ik alleen ver onder de bijstand. Kosten die ik moet maken terwijl ik eigenlijk gewoon recht heb op een behandeling die vergoed wordt. Ik heb hier alleen geen toegang toe omdat alles vol zit.

Ik ben echt enorm in paniek hierover en klop overal aan, maar niemand kan me helpen. Het antwoord is altijd dat mijn inkomen te hoog is en dat dit nu eenmaal de regels zijn. Er hebben drie instanties naar vergoede behandelingen gezocht waar ik op de wachtlijst kon en die hebben dit ook niet kunnen vinden.

Als het me niet lukt om een oplossing te vinden, dan wordt het compleet uitzichtloos thuis zitten. Ik weet niet hoe ik dan beter moet worden. Als ik gewoon gelijk toegang tot behandeling had gehad, dan had ik waarschijnlijk niet eens ontslagen hoeven worden. Dan was mijn leven allang weer door gegaan. Ik doe mijn best om het op te lossen, maar ik ben ook ziek. Ik heb niet de energie die een gezond persoon wel heeft om naar oplossingen te zoeken.

Dat is Nederland dus. Ik heb mijn hele leven me in proberen te zetten voor de maatschappij. Ik heb mijn best gedaan om alles ‘goed’ te doen en om mensen te helpen. En nou word ik ziek en ik heb het gevoel dat de maatschappij me als een baksteen laat vallen. Ik die er alles aan om beter te worden, maar er is geen hulp. Er is gewoon niks. Niemand kan iets en overal zijn regels die iedere mogelijke deur dicht zetten. Er zit echt geen greintje empathie in het systeem hier.

Edit: Sorry voor de hele riedel. Ik hoop dat het niet te deprimerend was om te lezen.

My research is so specific that I would doxx myself if I explained what I do.

No, not at all. It made things worse. I really think it is very good that many people benefit from exercise. However, it can in some cases also harm your mental health. I think it is important for people to know this. The benefits of exercise are so well known, that the people who it is harmful for often are pressured into exercising anyway and made to feel like a failure if it does not benefit them. It took me a long time and a lot of pain to find this out. I want to tell my story in case someone is in the same boat as me.

Years ago I was feeling so bad I could not get out of bed for a couple of months. The psychologist I was seeing kept pressuring me to exercise. So, I tried it and I hated it. I really had a lot of trouble even doing the smallest things, like making food for myself or go to the supermarket. It all seemed like an impossible task. Now I had to spend the little energy I had to regulate myself to go to the gym or to run.

When I was exercising, it felt like genuine torture. I just hated every second. Afterwards, I would just feel extra tired and very sad about the pain Inhad been in and anxious about having to go again next time.

I was too timid to really stand up for myself and I did not want to fail at yet another thing. I thought it was just my fault and I just was too lazy and should be harder on myself. So, I tried to keep going, even though I could not sleep the night before and I went there crying. When I said something about it, the psychologist kept pressuring me to do it like it was some magic fix for everything. I just needed to do it often enough.

On my way to the gym, I started to wish more and more that I would be in an accident and get wounded so I did not have to go anymore. One time, on my way to the gym, I tripped and fell. I had a big bruise on my knee, but it was not bad enough to not have to exercise anymore. So, I sat on my knee on the bruise the whole night in the hope that it would get worse. It hurt, but it was not nearly as bad as exercising. When I told my psychologist she said that she could not help me if I self-harmed and I should go somewhere else. However, I was not self-harming to harm myself. I was actually protecting myself against something that was bad for me. I could not explain that at the time.

Years later, I went to a psychosomatic physiotherapist. In the years in between, I got the advise to exercise for my mental health numerous times. Each time I tried it, I failed. No matter how much I tried, it keep feeling like torture, my mood got worse and physically I did not improve at all. I always kept thinking that it was my fault and just not trying hard enough.

So, when I went to the new physiotherapist, I started out with telling him that I knew I should exercise and that I was stupid foe not doing so. He immediately stopped me and told me I should not exercise at all. He explained to me that when you exercise, your stress levels go up temporarily and then they go down and usually lower than they were before you started exercising. That is why most people benefit from stress reduction after exercise.

However, in my case, my stress levels were extremely high, all the time. They were so high that if I started to exercise, they would be pushed up above the maximum that my body was able to handle (he drew a chart where the line hit the top of the chart). So, for my body, exercise did not feel like a temporary increase in stress that would go down after a while, it felt like an extreme emergency situation that it could not adapt to. This would further disregulate my stress system. That is why it felt like torture, and why my mood got worse and why I did not have any physical improvement from exercise.

He told me moving was good to calm my nervous system. So, slow walking in the forest and things like that. And just quit as soon as I did not feel like it, or it gave me stress and just try some other time when I felt like it again. And that worked like a charm. I walk now for 4 to 6 hours a week and it calms me down. I do not have to push myself. I just feel like doing it and if I don’t, I just won’t go.

So, the point is that exercise can be great to help with stress, if your stress is maybe at 70% or 80%. However, if your stress level is consistently at 95% then it is harmful and you should not do it. (Mindfulness probably will not help either in that case btw.) If exercise keeps feeling like torture and it does not help you, do not feel like a failure and keep torturing yourself. It is not your fault if it does not work for you! Go to a psychosomatic therapist instead that has expertise in stress management. They might be able to help you.

Really nice! I like most of them, actually. I think the comic book ones are the best. Thank you and also thanks for the explanation. I have not that much experience with generating images yet. This definitely helps!

Why is mine so boring? :-(